آخرین شانس در مقابل ایران

«با ایران چه کنیم؟ هر چه پول در رگ های عراق تزریق شده نتیجه نداده است. اگر عراق برود، فردا کویت و پس فردا عربستان سعودی نیز رفته است و تنها یک روزنه ی امید هست، با سقوط قیمت نفت، ایران ورشکست می شود و ماشین جنگی او از کار می افتد،‌ شاید این درمان کارگر شود و این آخرین شانس ماست.»‌ (1)

این جملات را ویلیام فایر از کارشناسان ارشد دستگاه دیپلماسی آمریکا عنوان کرده است. این دیدگاهی است که سرانجام آمریکایی ها برای جلوگیری از پیروزی ایران در جنگ با عراق به آن رسیدند.

آمریکایی ها علاوه بر تلاش در کاهش قیمت نفت، تلاش دیگری را در راستای کمک به عراق در پیش گرفتند که آن، طراحی حمله به سکوها و تأسیسات نفتی و اقتصادی ایران بوده است.

در این زمینه روزنامه ی واشنگتن پست از قول منابعی که آن را کاملاً موثق می نامد، در تاریخ 15 دسامبر 1986 طی مقاله مبسوطی با عنوان ( C  . I . A  در جنگ خلیج فارس به عراق کمک می کند) مطالبی را منتشر نموده که مطالعه آن، گوشه ای از دشمنی آمریکا با این ملت را به خوبی عیان می کند. با هم گزیده ای از این مقاله را می خوانیم:

«سیا (CIA) از سال 1984 که احتمال پیروزی ایران بیشتر به نظر می رسد، به وسیله ی واحد خود در سفارت آمریکا در بغداد با مقام های عراقی تماس گرفت و شالوده ی ارتباط منظم بین دولت مردان سطح بالای آمریکا و عراق را پایه گذاری کرد. دولت آمریکا عکس های ماهواره های جاسوسی خود را که در آن محل دقیق نیروگاه های برق، پالایشگاه های نفت و تأسیسات نفتی ایران مشخص بود به عراق می داد و هواپیماهای عراقی نیز آن نقاط را بمباران می کردند. سپس چند ساعت بعد،‌ مقامات آمریکایی مجدداً عکس های محل های بمباران شده را که به وسیله ی ماهواره های جاسوسی گرفته شده بود در اختیار مقامات عراقی می گذاشتند تا میزان خسارات وارد شده و دقت بمباران معلوم گردد و  در صورت لزوم حمله ی بعدی به آن محل، دوباره برنامه ریزی شود.

بر اساس مقاله ی مذکور، ویلیام کیسی، رییس سازمان سیا مرتباً با مقام های عراقی ملاقات داشته و آخرین بار آن در اکتبر و نوامبر 1986 بوده است. کیسی در کلیه ملاقات های خود، مقام های عراقی را تحریک می کرد که از برتری نیروی هوایی خود بیشتر استفاده نمایند و هدف های اقتصادی ایران را که عموماً شامل تأسیسات نفتی و برق می شد زیادتر و دقیق تر بمباران کنند و آنها را از بین ببرند.

برآورد سازمان «سیا» نشان می داد که تعداد هواپیما،‌ تانک و موشک عراق چهار برابر ایران است. بر اثر تحریک آمریکا، حمله های هواپیماهای فرانسوی عراق به خارک در ماه های 1986 موجب وارد آمدن خسارات سنگینی گردید و قدرت صدور نفت از آن جزیره را از 90 درصد کل صادرات نفتی ایران به کمتر از 50 درصد تقلیل داد.

هواپیماهای عراق موفق شدند در 12 اوت 1986 (21 مرداد 1365) برای اولین بار جزیره سیری (مهمترین پایانه نفتی ایران بعد از خارک) در 21 نوامبر 1986 (آذر 1365)‌ تاسیسات نفتی جزیره لارک در 75 مایلی عراق، در 5 دسامبر 1986 (14 آذر ماه 1365) نیروگاه برق نکا در مازندران و در 13 دسامبر 1986 (22 آذر 1365) دفاع ضد هوایی تهران و سه محل تمرکز نیروها و مهمات در غرب و کردستان را با دقت بیشتر بمباران کنندو خسارت سنگینی وارد آورند. عراق در عین حال، جنگ نفتکش را نیز شدت بخشید و به نفتکش های بیشتری حمله کرد. حمله های مؤثر هواپیماهای عراق به تأسیسات و پایانه های نفتی ایران موجب کاهش صادرات نفت گردید و با توجه به کاهش قیمت نفت که در تابستان 1986 به کمتر از 10 دلار در هر بشکه رسید، درآمد نفت ایران که در سال 1985 در حـدود 16 میلیارد دلار بــود در سال 1986 بـه حدود 6 میلیارد دلار تنزل یافت.» (2)

گر چه توطئه های آمریکا در طی جنگ، مشکلات بسیاری را برای این ملت به بار آورد، اما سرانجام آنان نتوانستند خواسته های نهایی خود را محقق ساخته و این ملت را به زانو در آورند.

علاوه بر آن، ایستادگی، مقاومت،‌ متانت و مظلومیت این ملت علیرغم تبلیغات منفی دشمنان، بر افکار عمومی دنیا روشن گشت و بر اثر این امر،‌ سرانجام سازمان ملل متحد در 18 آذر ماه 1370 شمسی رژیم عراق را به عنوان متجاوز به حریم آب و خاک ایران به دنیا معرفی نمود و پس از آن سیل اعترافات حامیان عراق مبنی بر کمک به این دولت متجاوز بر علیه ایران،‌ به دنیا مخابره گشت.

اینک پس از 14 سال از پایان جنگ 8 ساله ایران و عراق،‌ ملت رشید ایران همچنان بر سر اهداف الهی خود پابرجا ایستاده است و اغراض استکباری دشمنان در محو نظام اسلامی مبتنی بر آرای مردم همچنان با شکست روبرو بوده و انشا ا…    خواهد بود.

منابع:

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1ـ‌ به نقل از کتاب خط توطئه در ششمین و هفتمین سال جنگ  ص 76 ـ دفتر سیاسی سپاه پاسداران

2ـ به نقل از کتاب تاریخ سیاسی جنگ تحمیلی ـ نوشته دکتر علی اکبر ولایتی وزیر خارجه اسبق  ص 215ـ‌ 212 و کتاب جنگ از نگاهی دیگر ـ نوشته محمد مهدی بهداروند و احمد سوداگر